Minimalizmin soğuk yüzü yerini artık daha sıcak, daha insani bir sadeliğe bırakıyor. İç mekânlarda giderek daha çok karşımıza çıkan wabi-sabi yaklaşımı, kusursuzluğu değil doğallığı öne çıkarıyor. Bu estetik anlayışın son yansıması ise perdelerde karşımıza çıkıyor. Pürüzlü yüzeyler, keten ve pamuk gibi nefes alan kumaşlar, zamanla değişen dokular.
Wabi-sabi perdeler, bir süsleme unsuru olmaktan çok mekânın atmosferini dönüştüren unsurlar olarak öne çıkıyor. Ham kenarlar, gevşek dokunmuş lifler ve ışığı süzerek içeri alan ince dokular; yaşam alanına dinginlik ve samimiyet katıyor. Londra merkezli tasarımcı James Gomez’in de belirttiği gibi: “Artık mesele mükemmellik değil, malzemenin ışıkla ve zamanla kurduğu dürüst ilişki.”
Bu perdelerin güzelliği, kumaşın doğallığını gizlememesinde yatıyor. Zamanla solan tonlar, dokunun hafifçe değişmesi veya kenarların yıpranması... Hepsi birer karakter detayı. Wabi-sabi yaklaşımına göre yaşanmışlık, bir eksiklik değil; mekânın ruhunu tamamlayan bir katman.
Dijital dünyanın gürültüsü içinde insanlar artık daha fazla dinginlik arıyor. Bu nedenle wabi-sabi perdeler, tasarımın işlevsel olduğu kadar duygusal da olabileceğini hatırlatıyor. Sert hatların yerini alan yumuşak formlar, mekânları steril değil, yaşayan alanlar haline getiriyor. Wabi-sabi’nin özündeki sadelik, modern yaşamın karmaşasına karşı bir denge önerisi sunuyor: Azın gücü, doğanın sesi ve kusurluluğun zarafeti.
Görseller:
1. Kapak, Image credit: Yarn Collective
2. Image credit: Low Carbon Industrial